Donderdag 28 juni 2018

Na weer een goed ontbijt, was het inpakken en op zoek naar het adres in Reuver. Aan het eind van een doodlopende weg, bij een speeltuin en twee restaurants (De Witte Stein en De Grens) op de grens met Duitsland parkeerden we een auto. De route ging langs de Maas. Aan de overkant zagen we de kerk van Grubbenvorst, aan de andere kant die van Velden. Het was nog niet zo laat en de zon was nog niet op z’n hoogst maar toch was het al warm. Weinig schaduw van bomen. Langs een schitterend tuincentrum liep het pad veelal door de uiterwaarden en onder een brug van de A67 door waar koeien lagen te slapen. Via een soort pelgrims café, waar we stopten voor een bakkie, liepen we langs de Maas tot Venlo. Duidelijk was te zien hoe hoog het Maaswater kan komen. Veel kilometers door Venlo. De stad in was mooi, de stad uit ging langs een spoorlijn en door de wat mindere buurten. En al gauw weer hetzelfde landschap. Na een oud klooster, o.a. in gebruik als kringloopwinkel, kwamen we via een hoge heuvelrug met schapen op een schier eindeloze lange grensweg tot we uiteindelijk weer bij de auto kwamen. De enige afleiding was dat de weg niet voelbaar omhoog liep en we uiteindelijk behoorlijk hoog liepen. Nadat we beide auto’s weer hadden gehaald reden we naar de Petrushoeve. Deze was alleen bereikbaar via een onverharde weg, beetje grind maar veel stuifzand. De accommodatie bestond uit drie appartementen ingericht in een schuur. Laag dak en dus warm binnen. We konden er niet eten, maar de eigenaar had daar wel een oplossing voor gevonden. Met een restaurant in het nabijgelegen Swalmen had hij de afspraak dat degene die uit eten wilden met een auto werden gehaald en teruggebracht. Er was nog een stel wat uit eten ging, klokslag 7 uur stonden twee auto’s voor de deur. Schoonzoon en een dochter van de eigenaar bleek later. Het was erg gezellig in 'Het Baekske’, het eten was prima, en we maakten de afspraak dat ze ons de volgende avond weer kwamen halen.