Donderdag 27 september 2018

Na het ontbijt vertrokken we naar Berg (bij Terblijt), eindpunt van deze derde etappe. Daarna terug naar Spaubeek, met de auto al een schitterende route. Toen we begonnen te lopen dachten we dat we niet de enige waren op het Pieterpad. Er liep nog een viertal, bij nader inzien zelfs eentje met een stok. Nog net geen rollator, geen Pieterpad-lopers zo te zien. Ze liepen wel een heel stuk dezelfde route.

De eerste koffie werd Hans weer door de neus geboord. Een uitnodigend bord bij een huis, ‘bel aan voor koffie’, deed alleen een hond blaffen, maar de deur ging niet open. De route was heuvelachtig, maar jammer genoeg zag je weinig. Het pad liep namelijk kilometerslang tussen twee wallen. Eindelijk boven en tussen de wallen vandaan bleek het al weer lekker warm te zijn. Na een korte sanitaire stop hoorden we ook de ‘wat slecht lopende’ mannen naderen. Dus zo langzaam liepen ze nou ook weer niet. Mooie uitzichten wachtten ons en we liepen te gissen, eigenlijk wisten we het wel zeker, dat de hoge gebouwen in de verte van Maastricht zouden zijn. Een passerende boer hielp ons uit de droom, de gebouwen stonden op Duits grondgebied en Maastricht lag helemaal naar de andere kant. De windmolens die we richting de gebouwen zagen stonden ook in Duitsland. We passeerden schitterende boerderijen in het dorpje Terstraten, waar dat ook mocht liggen. Dit was wel een van de mooiste etappes.

Het idee dat we vlakbij Valkenburg waren met z’n vele terrassen en het heerlijk weer was, deed ons besluiten om daar die avond wat te gaan eten. Vlakbij, maar toch nog een hele rit. Het leek wel of alle wegen in Zuid Limburg in onderhoud waren, ’s avonds op de terugweg uit Valkenburg waren we bijna verdwaald.